Net wakker op mijn vakantie adres in Spanje. Samen met mijn oudste dochter haar basisschool periode afsluiten. Ik hou van tradities!
Ik pak mijn telefoon om deze foto te maken en zie een paar appjes. Met foto’s van een mailwisseling tussen 2 ouders. Om een last minute toestemming voor de vakantie. De appjes negeren is niet eens in me opgekomen. Ik bel…. Cliënt zegt gelijk: Sorry, sorry!
Dat siert cliënt. Maar hoeft niet. Als het niet uitkomt, laat ik het echt weten. Dat gebeurt niet vaak. Maar heel soms wel.
Ik besef me dat ik altijd de Praatfabriek ben. Niet alleen door de week en tussen 9-17u. Ik besef me ook dat dit precies is waarom ik zo van de Praatfabriek hou. De momenten van stress. Spanningen. Verdriet. Wanneer ze je bellen als ze je echt nodig hebben.
Veel mediators kunnen met twee welwillende ouders een super ouderschapsplan in elkaar zetten en een mooi convenant maken.
Maar de momenten van een crisis, die echt altijd na 17u en in het weekend op of vakantie is. Twee ouders waarbij er één eigenlijk helemaal niet zo welwillend is. Een ouder die zegt dat hij/zij de welwillende ouder is, maar dat eigenlijk nét niet is. Ouders die af een toe een goede confrontatie met zichzelf nodig hebben. De onderhuidse boodschappen. Die niet zo makkelijke gesprekken. Én op soms onmogelijke tijden (zaterdagochtend om 7.30u 😉) Dát is waar de Praatfabriek voor staat. En wie ik ben! De Praatfabriek!